Я губляю галаву ад вясновых кветак.
Водар бэзу на двары і чаромхі пах
Робяць так, каб уваскрос ува мне падлетак –
Той хлапчук, што краў калісь ружы па начах.
Мне здаваўся шэрым свет без вачэй Алёны,
Без усмешак ейных дзень быў ужо не днём.
Закаханы быў тады, а ці то ўлюблёны,
Я гадзінамі блукаў пад яе акном.
Я хацеў быць побач з ёй, думаў ажаніцца,
Слаў гарачыя лісты, вершыкі складаў ...
Дваццаць год прайшло, а мне ўсё Алёна сніцца.
Можа быць дзеля яе стаў я тым, кім стаў.
14.05.2015