Ты сёння стала Каламбiнай.
У вочы - слёзы, вецер - у спiну.
П`еро адну цябе пакiнуу
У вельмi цяжкую хвiлiну.
Яму ты душу падарыла,
П`еро да сэрца ты тулiла,
Яго за глупства выбачала,
За пацалункi пакахала...
Ты чуеш - плача Каламбiна
Слязьмi гаркiмi беспрыпынна.
Яна - нявiннiца дзяучына,
А П`еро - цацка-не мужчына.
Яшчэ прыйдзе яе каханне:
Яна пайдзе да шлюбавання.
I стане цацка Каламбiна
Цудоунай чыстаю жанчынай.
Уйдуць далёка Арлекiны,
П`еро i нават Каламбiна.
I з той сапрауднаю жанчынай
Сапраудны будзе жыць мужчына.