Как я жэнылса

Бабушкина Людмила
Па горный трапынка шёл сэрый ышак,-
Хатэл да заката папаст он в кышлак.
Сыдэл на ышак загарэлый пастух,
Душа улыбалса от ух и до ух.

Навстрэчу гаранка красывая шла,
В кувшынэ вада радныковый нэсла.
Вада папрасыл и напылса спална-
Сэводна тот женшин- прэкрасный жэна!

И слушает сын наставлэнья отца,
Хота и нэ вэрыт иму да канца:
«Захошеш в дарогэ напытса, сынок-
Гаранку ышшы и нэ буд адынок!»

Па горный трапынка опят шёл ышак,
Свой пут он дэржал в атдалонный кышлак.
Шёл радом нэспэшно сынок пастуха,
Вдруг смэх он услышал: Ха-Ха-Ха-Ха-Ха!

Пашёл он на голос и выдыт- стоыт
Гаранка, савсэм нэ красывый на выд,
Ы дэржыт кувшын, а в кувшынэ- выно…
Ы болшэ нэ помныт гэрой нышэво!

Ашнулса в пастэлы, нэ можэт панят,
Гдэ сэрый ышак, гдэ атэц ылы мат?
Па лэвую руку гаранка лэжыт-
Страшнэе мэдвэдя ы сылна храпыт.

Амбрэ пэрэгара в хыбарэ стоыт,
Ы крэпка галов атшэво-то балыт.

Заходат джыгыты, шырокы в плэшах,
На бодрах кынжалы ы чэрты в ачах.
«Давай сабырайса!»- адын гаварыт,
«Паедыш вэнчатса,- умойса дла выд!

Ты с Лейлою нашей пайдош пад вэнэц,
Вэды сэба смырна ы буд маладэц!
А станэш брыкатса, страптывый юнэц,
Найдош на башка нэсшаслывый канэц!

С табой у сэстрычкы Лубов палушылса
Ы нада, штоб ты нэпрэмэнна жэнылса.»

Што дэлат?- Жэнылса.- Куда была дэтса?
Как сокол, падстрэлэн был в самоэ сэрдцэ.
Был ошен расстроэн, канэшна, атэц,
Кагда рассказал я, как шол пад вэнэц.

Тэбэ гаварыл я, штоб ВОДУ ты пыл,
Савэт нэ паслушал- сэба пагубыл,
К таму жа харошый ышак патэрал-
Нэ слушал, кагда я тэба наставлал!

Тэпэр вот жывы с самый страшный ыз баб-
Нэ то сам шайтан, а нэ то баобаб!
Дабыша нэ выпустыт жэншын ыз рук,
Ышшо пасмэётса в кругу свой падруг!