Я звычайны паэт-інжынер, я складаю, як чую,
Для мяне вершаваны радок – гэта гукаў гульня.
Уявіце сабе: я ад сэрца да сэрца качую,
Я вандрую па сетцы без грошай, сяброў і каня.
Толькі вочы заплюшчу – пачнецца маё вандраванне
Ў той нязведаны свет, дзе жыццё – нібы верша радок.
Я шукаю свой шлях, я іду, як юнак на спатканне,
Вершаваная рыфма дае мне паветра глыток.
Энергетыка мовы сілкуе мяне і натхняе,
Я глытаю, я п'ю прыгажосць, мілагучнасць яе:
Слова роднае лечыць, выхоўвае, абараняе…
Я паэт-інжынер, і ад гэтага сэрца пяе.
08.06.2015