На цуд не спадзяюся летуценна,
Не клічу, як юнак, на сенажаць,
Дазвольце проста прыхіліць калена,
Каб пра свае пачуцці нагадаць.
Дазвольце быць заўсёды з Вамі побач,
Абараняць у небяспечны час.
Даруйце мне загубленыя спробы –
Спрабую iншым стаць апошнi раз.
Я адчуваю Ваш уплыў станоўчы,
I вернасцю за гэта адплачу.
Дазвольце проста з Вамi крочыць моўчкi…
Мне аднаму – Сяргею Махначу.
30.06.2015