Хай жыве у шафе моль

Сергей Бука-Вороневски
I сам вачам сваім не верыў,
Калі ўбачыў  першы раз
І не шкадуючы паперы,
Я вам паведаю расказ.

І папярэджу- не для смеху
Прыяву гэту апішу.
Цудоўны дзень...,і мне- не к спеху,
Іду к свайму таварышу.

Дзе і адкуль усе здалося?-
Алразу думаў, у галаве
Ад сонца ,быццам што спяклося:
Браткі,убачыў я яе... .

Царэўна прама, не дзяўчына,
Ну хто такую праміне?
Цок- цок: упэўненна і чынна
Кідае позірк на мяне.

Мой твар зардзеў, як пры пажары,
А больш -здзўленне і адчай.
Сабе падумаў:"Пень ты стары!
Дарэмна рот не разяўляй...!

Я ад здзіўлення разгубіўся,
І растлумачу, у чым тут соль?-
Прыкід на ёй увесь свяціўся,
Нібы яго паела моль.

Дала б ёй час, няхай бы з`ела
Яе бавоўну, да рамня.
Я ўявіў, як бы глядзелі
На гэта жонка і радня.

Але і гэтага хапіла:
"Згарэлі лямпы"(1) ў маёй
-Хоць глянеш раз, заб'ю!!!-Магіла!-
Павер!Клянуся галавой!...

На зайдрасць усім, ці на здзіўленне,
Дзяўчына знікла, нібы ў сне... .
Як успомню тое прадстаўленне-
Мурашкі прыгаюць па мне.
                ***
Каб у галаве не " карацiла"(2),
Ты праўду мне сказаць дазволь:
Жанчыны ногі- гэта сіла!
І хай жыве ў шафе моль!

     15.07.2015
Здамак з інтэрнэту
(1)-"згарэлі лямпы".Калі узнікае вялікі ток, ці моцнае напружанне у электрычным ланцугу, то гараць лямпы накальвання.Прымяняюць гэты тэрмін, калі патрэбна растлумачыць, моцную нярвознасць чалавека,яго незадаволенасць, крыўду і ўвогуле ен змаўкае.
(2)-"закарацiла".Кароткае замыканне у электрыным ланцугу.Усе прыборы выключаюцца.Ток поўнасцю знікае.У маім выпадку, калі чалавек не можа нічога сказаць.
               ***
Пусть моль живёт - перевод с белорусского
Нонна Рыбалко
http://www.stihi.ru/2015/07/20/1227

                
Своим глазам я не поверил,
когда увидел в первый раз...
Не пожалел потратить время,
чтоб передать вам свой рассказ.

Не ради смеха, как бывало,
я описать тот день решил…
На небе солнышко сияло,
и я к товарищу спешил.

Как всё случилось – я не понял,
и мысль возникла, что попал -
головку солнце напекло мне…
Её я, братцы, увидал!

Царица-девица! С восторгом
любой её увидеть рад.
Цок-цок – уверенно и гордо
и - на меня бросает взгляд.

Я запылал, как от пожара,
был восхищен и огорчён,
когда подумал: - Пень ты старый!
Закрой-ка рот – ты ни при чём!

Я растерялся, удивился -
и поясню вам, в чём здесь соль:
прикид её насквозь светился –
как будто бы поела моль.
 
Дала бы время – моль бы съела
все джинсы прямо до ремня.
Представил я, как бы смотрела
на это вся её родня!

А мне и этого хватило -
«сгорели лампы» у жены:
- Прибью, посмотришь если, милый,
разок на рваные штаны.

Исчезла всем на удивленье
красотка, будто в сладком сне…
Как вспомню это представленье –
мурашки ползают по мне!

Чтоб в голове «не коротило»,
привычным стать вид должен тот…
Большая в ножках женских сила -
так пусть же моль в шкафах живёт!