Аднойчы ў цёмным лесе,
Кашмарнай цёмнай ноччу,
Десцi на Палессi
Шоў хлопчык позна ў ночы.
Згубiўся гэты хлопчык
Няма яму дарогi,
Цягнуў ён поўны кошык
З грыбамi да нязмогi.
Адганяў ён думкi злыя,
Што быццам за кустамi
З галоднымi вачамi
Пачвара нейка ные
I з'есць яго з грыбамi.
Шоў цiха жаху вочы
Адкрылiся да неба
Ён голаву варочыў,
А ўсюды толькi цемра.
Падумаў ён што дрэнна
Шукаць дарогу тую
I ранкам лепш напэўна
Знайсцi яе радную.
Намацаў ён i дрэва
З вялiзнымi карнямi
Зiрнуў ён раз на неба
Убачыў толькi плямы.
Пад дрэвам гэтым добра,
Ды толькi холад млее,
Была бы яшчэ торба
З вiном, а вецер вее.
Стамiўшыся з блуканняў
Заплюшчыў хлопчык вочы
Ад гэтых намаганняў
Ён ногi не варочыць.
I раптам хлопчык бачыць
Зялёных промняў свету
Яго яны задачаць,
Цiкава стала гэта.
Устае ён праз нямогу
I дзе да свету ў цемры,
Не бачыць ён дарогi
Ды так спакойны нервы.
Мiнуўшы перашкоды
Наблiзiўся да свету.
А там ён бачыць коўдры,
З якiх квiтнеюць кветкi
I што гэта за дзiва,
I прыгажосць такая.
У цэнты гэтым Нимфа
Косы заплятае.
Ён моўчыкi стаяў,
Глядзеў заваражонна
I ў думках ён спытаў,
А як прайсцi да дому?
Разверзлась цiшыня
Хоць голасам не мовiў
- Ты застаешся ў лесе!
I ранкам хлопчык помер.