Моцныя думкі ў галаве.
Давай хучэй прыйдзі да мяне.
Разбуры каменную сцену ў імгле.
Ці гэта поста вялізныя малюнкі
Напаўняюць мае думкі.
Штосці яшчэ нерухомае,сурезнае.
Я не ведаю, што гэта?
У далечыні цемра цішыня.
Нават нябачу сябе я.
Я кісці жудасны настрой.
Засмоктвае ў імглу за сабой.
Гэта вялізная цемра
Паглынае мяне, як-быццам у дрыгве.
Поўнасцю схаваны.
Засталося дыхаць некалькі хвілін.
А мяне цягне ў ніз незнаемая далечынь.
Цяжка адчуваць
Хаодны твар, рукі, ногі, галаву.
Жадаю кракнуць:”Больш я не магу!”
Але ўсе.
Усе цела халаднее, халаднела.
Не дыхаць, не крычыць, нерухомасць
Засмоктвае ў ніз.
Толькі потым разумею.
Што цела свайго не адчуваю.
А з боку назіраю.
Цела нібыта вялізны камень,
Уваходзіць у глыбіню.
І нічога невідаць.Няма цела.
Глыба касцей.
Я спужаўся адсюль вылесці не магу
Наякімсці ланцугу.
Трэба рваць яго.Няма сілы.
Б’е ланцуг усе, трушчыць косці.
Косці зніклі.Я.Я жывы, жывы, жывы.!
Выходху з цемры.Пытанні.
Хто ты? Дзе? Адкуль? Як? Куды?
Што здарлася з табою?
Што за існасць? Яна!
Цемра. Мяжа. Цеплыня. Святло.
Вось гэта стварыла жыцце.