Мы калісці зваліся братамі
І жылі на бацкоўскай зямлі.
І адзінае сонца над намі
Ззяла у светлай святой вышыні.
Мы казалі адзінаю мовай,
Шанавалі адзіных багоў.
І вясёлка шчаслівай падковай
Берагла ад варожых замоў.
Толькі спрэчкі пайшлі паміж намі.
Як такое зрабіць мы змаглі,
Што адных абазвалі хахламі,
А другіх – клятыя маскалі?
Ёсць цяпер бульбашы-недарэкі.
Ёсць яшчэ і наадварот
Без прычын ганарлівыя пшэкі.
Дзе адзіны славянскі народ?
Нам стаў звыклы шалёны гуд зброі,
Нам крыві смак знаёмы і слёз.
Катаў мы ахрысцілі “героі”.
І такі нам абвешчаны лёс?
Былі людзі, а сталі ваўкамі.
У свежых могілках нашы палі.
А калісці зваліся братамі,
І жылі на бацкоўскай зямлі…