Мая разважнасць страчвае прытомнасць
і толькі па прымусу не бянтэжыцца.
Пакуль мне падаецца, што хварэю,
бо, што кахаю, неяк ўсё ж не верыцца.
Няхай мяне калоціць праз прастуду
і праз хваробу безупынна марыцца,
бо лепей кашаль мець нязносны буду,
ніж усвядомлю, што, на жаль, кахаецца.