Степан Кузькин Осиротелость яблонь по садам...

Анастасия Котюргина
Асірацеласць яблынь па садах.
Працяглы рып дзвярэй, нібыта кратаў.
Перасцярога. Смута. Немата.
Нягоды. Незваротнасць вечных стратаў.

Здаецца, што і прыцемкам глухім
Ужо не будзе ні канца, ні краю,
І перастануць пеўні на вякі
Будзіць світанак, там, за небакраем.

Чакаеш, каб і дзень яшчэ падрос
Ды змрочная акруга пасвятлела –
Каб удыхнуў разгневаны мароз
Жыццё у гэты куст абледзянелы.

Каб дываном упала далечынь:
Палі, нізіны-ўзгоркі, пералескі.
Ты шаль, як у былыя дні накінь –
Такою цябе памяць і пранесла.

Няхай ідзе маўклівы плыўны снег,
Пяшчоту замятае і спакуснасць
Чужых ужо, каханая, павек
Тваіх, на жаль, астылых рана вуснаў.

***

Осиротелость яблонь по садам.
Протяжный скрип сырой настывшей двери.
Насторожённость. Смута. Немота.
Невзгоды. Невозвратные потери.
 
И кажется, что сумеркам глухим
Уже не будет ни конца, ни краю,
Что позабыли хрипом петухи
Будить рассвет спросонья по сараям.

И ждешь, чтоб день хоть на вершок подрос
И хмурая округа просветлела –
И запылал заснеженный откос,
И жарко куст зацвёл обледенелый.

И чтоб на вёрсты приоткрылась даль:
Поля родные, взгорки, перелески.
Как в молодости, ты б цветами шаль
Достала, повязав по-деревенски.

И пусть идут безмолвные снега,
Заваливают избы вновь по трубы…
Так жаль, что мы на разных берегах
И жар так рано разделили губы.