Ты прабач: не здолеў я, не змог
Утрымаць цябе ў руках, мой бог,
Ты сышла бясследна за парог,
Знікла.
Адзінота – мой наступны госць.
Як утаймаваць пустую злосць?
Проста жыць, прымаць усё, як ёсць,
Звыкла?
Прачынацца, бачыць гэты свет,
У якім з табою жыў без бед?
Ты ўва мне пакінула свой след.
Ведай:
Калі-небудзь я цябе знайду,
Адвяду ў густую лебяду…
Будзе неба ліць на нас ваду
З мэтай
Астудзіць няўрымслівы запал.
Буду я злавацца, што прапаў.
Нас маланка праз гадзіны паў
Знойдзе.
Голас прагучыць: "Рыхтуйся, плі!"
Паплыве легенда па зямлі:
Мы з табой на неба адышлі
Ў згодзе.
11.10.2015