Владимир Некляев. Рейсовый автобус

Ген Жэстачайший
Рейсовый автобус


Горизонт стернёю радует.
Жаркий день. Истома тела.
Путь бежит...
Шофёр по радио
Ловит новости и темы.

Что и как на нашем глобусе?
От кого идёт угроза?
Пахнет хлебушком в автобусе
МИНСК - БЕРЁЗА.

Наш автобус тяжко пырхает,
Ноша, стал быть, нелегка.

Величавый голос диктора.
Три старушки. Два дедка.

Коль года давно отмеряны,
Что им чья-то там печаль,
Весь Синай и все Америки!..
- Не скажи... Людей-то жаль.

И глядят глазами чистыми,
Как с иконы, без прикрас,
Сотню раз войною битые,
Обожжённые сто раз!
Я за вас,
Единобожники,
Сам на крест и на костёр...
- Веселей смотри, заложники, -
Забавляется шофёр.

Мы - заложники, заложники!
Пока век наш не угас,
Мы - как к ране подорожники,
Даже тем, кто против нас.
Сердце наше не железное,
И до страшного суда
Всем по-свойски соболезнуем,
У кого сейчас беда.

Как берёзки  белокорые,
Души светятся в ночи...

Мы с шофёром  "беломорину"
Курим в очередь, молчим.

Он кивает мне на радио
И вздыхает:
- Не пойму...
День какой! Живи и радуйся...

Диктор снова про войну,
Где снаряды, пули тучами.

День какой?.. И век какой?..

Деды, бабки память мучают,
Не пускают на покой.
Диктор скуп. Ему поохают
И впадают в забытьё,
Хлеб к груди прижав краюхою,
С верой в мирное житьё.


Владимир Некляев

__________________________

Рэйсавы аутобус

Далягляд жаўцее пожнямі.
Дня сухмень. Павек тамленне.
Звыклы шлях...
Шафёр апошнія
Слухае паведамленні.

Што і як на нашым глобусе?
Скуль, куды ідзе пагроза?
Пахне хлебам у аўтобусе
МІНСК — БЯРОЗА.

Той аўтобус ледзьве дыхае,
Ледзь адольвае грудкі.

Афіцыйны голас дыктара.
Тры бабулі. Два дзядкі.

Лёс, лічы, амаль адмераны.
Што ж ім нечая бяда,
Бліжні Усход і ўсе Амерыкі!..
— He скажы... Людзей шкада.

I глядзяць вачмі блакітнымі,
Як святыя з абразоў,
Сто разоў вайною бітыя,
Паленыя сто разоў! —
Крэўныя мае!
За кожнага
Сам — на крыж і на касцёр...
— Весялей глядзі, заложнікі, —
Жартам кідае шафёр.

...Мы — заложнікі, заложнікі!
Покуль дзень навек не згас,
Мы — за кожнага, за кожнага,
Нат за тых, хто супраць нас.
Нашы сэрцы не жалезныя,
I да страшнага суда
Мы ў залежнасці,
залежныя
Ад усіх, каго шкада.

Як бярозы белакорыя,
Душы свецяцца ў смузе...

Моўчкі курым «беламорыну»
Мы з шафёрам па чарзе.

Ён ківае мне на радыё,
Уздыхае:
— От народ...
Дзень які! Жыві і радуйся...

Дыктар зноў пра Бліжні Усход.
Кулі свішчуць. Бомбы вухаюць.

Дзень які?.. I век які?..

А бабулі памяць слухаюць,
Памяць слухаюць дзядкі.
Дыктару ў адказ павохаюць
I ўпадуць у забыццё,
На грудзях абняўшы боханы,
Як надзею на жыццё.

Уладзiмiр Някляеу