***
Часіна ды з сокам рабіны,
качаеш мяне ў чарнобыллі.
На дзіды, на востры шыпшыннік
ці сэрца, ці дух мой узбілі.
Калышуцца скаргі і моўкнуць,
разносяцца разам пялёсткі.
Не хоча Ўладзімір Дубоўка
спяваць пад зазубраны лёскат.
Пачаў — хай канчаюць другія,
шляхі — адшукаю сабе я.
Загіну — няхай і загіну,
мне гімнамі будуць завеі.
1925
***
Настоен мой век на рябине,
На горькой полыни-судьбине.
Шипами шиповника злыми
исколото сердце отныне.
Но все эти жалобы смолкнут,
развеются, как ни бывало.
Не хочет Владимир Дубовка
у хора ходить в подпевалах.
Я начал – закончат другие,
пути – моё личное дело.
А если погибну, пусть гимном
меня отпевают метели.
1925
ПЕРЕВЁЛ С БЕЛОРУССКОГО КАСТУСЬ СЕВЕРИНЕЦ