Наш лёс размыты, супярэчны,
i так, да жалi, ўсеж ня вечны,
А мы, ў жыццевай завiрухе,
Жывем, нiбыта тыя мухi:
На жар ляцiм, i там згараем,
Былое доўга ўспамiнаем,
Калi ж, у цемру залятаем,
Мы ў ей душою i знiкаем,
аднак ўсе так - ды не заўседы,
Я бачыў тых хто лiчыць усходы,
i у гэтай мутнай кругаверцi,
Яны дабро нясуць, паверце...