Вось зноўку летні вечар на зямлю
Ступае ціха, мякка ды нясмела.
Мае ты лета мілае, спыніся, я малю
Дазволь адчуць тваю пяшчоту сваім целам.
Падствавіць твар, далоні велічнаму сонцу
І стаць ахрышчанай яго жывым агнем.
Мой родны край, табе ўдзячна я бясконца
Бо адчуваю, што мацнею з кожным днём.