Успыхнулі гронкі рабіны,
На вуліцы пад акном.
Сагнуліся беднай галіны
Над вулічным ліхтаром.
І холадна ёй у адзіноце
На восеньскім ветры стаяць.
Ды вечарамі ў маркоце
Пра любага ўспамінаць.
Ён скраў яе сэрца навечна
Пакінуўшы толькі ўспамін.
Нялёгка ёй з гэтым, канечне,
Ды слёзы, што горкі палын.