Адрачыся б ад гэтага свету,
Апынуцца запаленай свечкай,
Быць часцінкай, нязначнаю звесткай,
Не намольваць мізэрнае рэшты…
Адысціся б ад звычнага ладу,
Стаць гармоніяй – цэлай, суцэльнаю,
Стаць імкліваю, вольнаю, светлаю,
А не знічкай за кратамі-сценамі.
Я сузор’і ў вяночкі сплятаю,
Адпускаю па рэчцы нябёсаў.
Ціхі ранак пад знакам растання.
І, нарэшце, самотная восень.
4.09.2004