Баравікі -- замілаванне
І асалода для душы,
Таму спяшаюся я ўранні
У лесе з імі падружыць.
Ды не за колькасцю пагнацца,
Бо справа тут зусім не ў ёй,
А еду, каб палюбавацца
Мне іхняй дружнаю сям'ёй.
Ах, як жа ты ўпрыгожыў верас
Цёмна-чырвонай галавой,
Мой баравік! Прайду яшчэ раз --
А вось малодшы брацік твой!
Схаваўся сціпла ён пад лапку
Ялінкі стройнай, маладой,
Над мохам паказаўшы шапку,
Ды трапіў хутка ў кошык мой.
А там, зусім непадалёку,
Для радасці маёй душы,
Сядзяць на відным месцы, збоку.
Браты малыя, спарышы.
Такую добрую мясціну,
Такую дружную сям'ю
Я не спяшаюся пакінуць,
Непадалёк усё сную
З надзеяй на грыбную ўдачу:
Яшчэ знайсці ну хоць бы тры!
І баравік нарэшце бачу
Ля пня ў яловым гушчары.
Я падыходжу, як на дзіва,
Гляджу, бо ён тут не адзін,
А цэлых пяць! Такіх шчаслівых
Нямнога знойдзецца хвілін
У грыбніка. А я па лесе
Хачу да поўдня паблукаць,
Бо даспадобы паэтэсе
Баравікі тут сустракаць.