У тым павільёне сядзела жанчына,
Ад ранку да ночы яна гандлявала,
Рамонкі і ружы, нарцысы,фіялкі,
З любоўю за імі яна даглядала.
Ёй так падабалася з кветкамі праца,
Что іншага лёсу яна не жадала.
Навошта імкнуцца да іншай забавы,
Калі акрыляе яе ікібана.
Але усё змяняецца раптам, без спыту.
Гвалтоўна прыйшло да яе прасвятленне,
Што час надыйшоў для жыццевых іспытаў;
Есць водар у парветры якіхсці змяненняў.
І вось замянілася праца імкненнем
Пабычыць сусвет, на людзей паглядзець,
Душы пачалося яе аднаўленне,
Ужо больш не жадала ля кветак сядзець.
08.02.16