Па купінах, ды па выбоінах
Пятляе лёс жыцця майго.
Падчас, змяненне ў абставінах,
Парушыць шчасце, скрушыць усё.
І не спыніць, не замарудзіць.
Непадуладны часу бег.
Нас так жыцце за гора судзіць,
За першабытны, цяжкі грэх.
Але скарыцца немагчыма!
Хай і дарма, патрэбна усё ж,
Змагацца з лёсам. Ты - жанчына!
І цуда ты! Твой дар – жыццё!
09.02.16