Бяру ад Віліі я свой выток,
Дзе золкам карагодзілі туманы,
Так настальгічна не балелі раны,
Струменіўся блакітам водны ток.
Зрабіўшы поўны водару глыток,
На рэчцы сустракала летні ранак,
А салавей спяваў так апантана,
Малой радзімы славячы куток!
Матуліна гаворка - мне аснова,
І плынь выдатнай непаўторнай мовы,
Што Віліяй бруіцца па зямлі.
Змялела рэчышча - такія ўмовы...
Як мы прагледзелі, не збераглі?!
Дык выратуем хоць бы Наша Слова!
Люты, 2014 Ядвіга Доўнар(Кур'яновіч)