Урон такі нашаму краю
Ўставалі дыбам валасы
Сяклі , валялі і сплаўлялі
Татальна знішчвалі лясы.
Задумліва гляжу бо вінаваты
У шпарах яны сплываюць крэвай
Ідзе смольны дух самотнай хаты
І стогн цымбалаў з абязкроўленага
дрэва.
Стаю у лесе , задушлівая спёка
Але падуў жывільны халадок
Птушыны гоман блізка і далёка
І думка ясная разсейвае змрок.
Чалавеку родны гэты лес
Ён вызаваў характар беларуса
Хвойны водар – цік нярвовы зчэз
Прыгледзецца навокал ён прымусіў
Саснякі паўночныя з імхом
Брусніц , чарніц разшыты каралямі
У катлавінах дрэў вада , што ром
Лиловай фарбай верасы люляюць.
Тут баравік карычнева – чырвоны
Сядзіць у мху прыемны таўстунок
І гукі крумкачоў чуюцца ў кронах
Праглядае сонца між аблок.
Лес корміць , грэе дрэвамі і так
Уехаў у лес ,бо у кажух улез
Застацца абыякавым аднак
Не можаш ты , бо маеш сэнс.
Дубы – лясныя волаты шумяць
Праклалі цяжкі шлях глухія рэкі
І што тут сэрцам не паняць
Бо гэта ўсё с табой навекі.
Вось басціон цікавы Белавежы
Спрадвечны ён лясны аплот
Пятьсот км. даужыня межаў
Разумна карыстайся ім народ
Гэта лес шервудскі - Робін Гуда
Рыцараў Круглага Стала – Ардэнскі лес
Едце ў госці паглядзець на цуда
Да жыцця не страчан інтарэс.
Раскажа пушча , што перажыла
Змоўкла , сцішылася , чуць не анямела
Шпакоўскі звёў апошняга зубра
Моўчкі , з гонарам застыла цела.
Пазней аглуздаліся і завезлі зноўку
Ад туль , куды раней прадалі
Шчэ галасы смуты не змоўклі
І адгукаюцца у нас жалем.
Цар пушчы зубр – дужа цікавы
І многа існуе легенд
Магутны звер шануе славу
На працягу доўгіх лет.
Стаіць павольна траўку трушчыць
Вадзіцу п’е з празрыстых рэк
Ён гаспадар у гэтай пушчы
А хто ты – мелкі чалавек?
Але тваім трудом і дбаннем
Шумяць лясы у працы вялікай
Птушыны спеў чуецца зрання
Аленні рык , шурбаты дзікаў.
Лебядзяў трубныя клікі
На увесь сусвет вялікі.
Буслы тут кружацца чаргой
Чарод зубрыных цяжкі тупат
Хай будзе вечна мір , спакой
І стрэльбаў нечуецца грукат.