Мы калiсь былi малыя,
У казку верылi сляпыя.
Быццам, заяц хлеба слау,
Каб нам тата потым дау.
Пасля працы цяжкай,
Ен далоняю шурпатай
Даставау iз торбы скiбкi
I казау: “Каб былi вы гiбкi».
У яго заставалася заужды
Некалькi кавалачкау яды,
А быу хлеб такi духмяны,
Быццам, лесам чараваны.
Пахнуу ён густой травою
I смалiстай пахнуу хвояй,
Бо вiсела торбачка з ядою
На камлю чырвонастволай.
А на iм ляжала i iглiца,
Нiбы тонка паляндвiца.
Мы яго так смакавалi,
I на заутра зноу чакалi
Ды яшчэ ен пах купiнай,
Дзе расла зуброука i малiна,
Значыць, татачкi каса
Працавала з самага рання.
Сустракалi з гамам мы
Татку вечарам c касьбы:
- Сення хлеба заяц дау,
Не забыу, а ты забрау?
Усмiхауся, быу ласкавы,
Гладзiу сiвыя галовы.
Даставау ен з торбы лусты
Пахам лесу змаэаныя густа.