Зарубкi жыцця

 
А гады жыццевыя,
Бы слупы вярстовыя
Праляцелi умiг яны,
Ды заставiлi сляды.

Што на сэрцы ляглi
У раучукi й зарубкi.
Хоць любвi вясна,
Крылы мне дала.

I  каханай была -
Ды не сталася сям 'я,
Толькi медам абдала,
Здрадаю нахлынула.

Бо другая, што змяя
Цiха любага узяла,
Прытаiушыся яна -
Яд у каханне налiла.

Дачакалася цяпла:
Каралеуна ужо яна,
Валадарыць там сама,
Я ж атручана была.

Ангелочкi з вышынi
Два пасланыя былi,
Ды  аднога   бяда 
Ухапiла  э-эа вугла.

Ах, люцкiя языкi
Поуны зайдрасцi яны:
I гразею аблiюць,
I каханне разб’юць.