***

Удзячна Лёсу я за тое, што ты ёсць.
Што існуеш у гэтым дзіўным свеце.
Я зразумела – ты не выпадковы госць
А той, з кім мне наканавана быць да смерці.
Захіні мяне, я прашу, ад бур ды вятроў,
І што б не здарылася не пускай рукі.
Я цябе павяду між лясоў, мурагоў
Пакажу, як душа можа пець ды цвісці.
Праганю ад цябе ўсю цемру ды смутак
Бо я свечка, якая раптоўна заззяла.
А з ёю, як вядома, і жыццевы тоўсты срутак
Чытаць лягчэй, гарыць агонь, і бед у ім не стала.