Пражыць, мо, год, а можа - два?

Жывiць, мо, сто гадоў ад гэтуль!
I ў кожны з iх стракайць Вясну!
За ёй у лета будзе спета,
Як закахаў яе. Адну.

Бо тыя вёсны - смак жыцця:
Нектар сунiчны ў вусны л'ецца!
А ты смяешся, як дзiця,
Усiм адкрыўшы сваё сэрца!