Ты маешь шмат лікаў, ты вельмі прыгожа
Смяешься, ці ноччу па верху дрэў ходзіш
Ты дзіву даешься, калі я сумую
Ты быццам царэўна, табою жыву я
Ты быццам праменьчык, сярод шэрэнькіх хмарак
Аддам хлеба цябе, я апошні кавалак
Аддам і апошні глыток, што з крыніцы
Галоўнае, каб ты змагла зноў нарадзіцца
Табою я дыхаю і ў поле і ў хаце
Адна ты глядзішь паверх злата, багацця
Адна ты не бачыш, што вопратка дрэнна
І ў душу глядзішь, разумея ўсю цэну
Расліны ўсе ведаешь і травы збіраешь
Жывел не пужаешься і іх не пужаешь
Кранаешься неба і зоркі бліскучай
І шэпат я слышу дзіўны, пявучы
Ты часам не дзева магутнага лесу?
Ці мабыць ты з казкі бяглянка-прынцэса?
Ці лётаешь ты, на мятле цемнай ноччу?
Дзеля цябе я праз полымя крочу