Я іду па стужцы з зорак,
Якімі выстланы мой шлях,
Ён не які мне не вораг,
Але ён ведае мой страх.
Той шлях ідзе ў блакіце неба,
А пад ім ляжыць наш свет -
- Палі напоўненыя хлебам,
Уздоўж ракі мінулых лет.
А што далей за паваротам?
Ці, можа край суровых зім?
Які ідзе глыбокім гротам,
Дзе крамя цемры толькі дым.
Дым успамін - туман салодкі,
Дзе ёсць усё, але нічога і няма,
Адкуль прыйшлі ўсе нашы продкі,
Адкуль і пачалася ўся зіма.
Але вось я стаю над гэтым,
Гляджу на ўвесь агромны свет,
Тут я кірую часам вечным!
Тут застанецца мой грамадны след!
І я іду па стужцы з зорак,
Якімі выстланы мой шлях,
У мяне яшчэ застаўся порах,
Каб спаліць усё ў прах.