Ата чыгъыб барад джолгъа,
Картчыкъларын ол салгъанды джанына.
«Тансыкъ болсам къарарма…» - деб, ол юйдегисине,
Уллу мураты бла ол чыгъыб барады иш этерге.
Толмады уа мураты аны ишде,
Бош къолу бла уялады юйдегисине келирге.
Ол айтады биргесинде тенгине:
«Не къыйын иш болса да ишлерикме, къурулай бармазча мен юйдегиме!»
Айырылдыла тенгле, бири кетди юйюне,
Бири къалды бек къыйын ишде.
Иши къыйын эди керти аны алайда –
Таш ташыргъа керек эди ол темир джолгъа.
Къуанаед, кергюзюб юйдегисин кезюне,
Иш къыйын болса да, бошалды айны ичинде.
Къуаныб къайтханды ол юйдегисине,
Саугъа келтиргенди хар балачыкъгъа.
Анагъа бергенди бир талай ачха,
Ана сорад: «Къыйынмы эди ишинг» – деб, анда?
«Огъай – огъай…»- деб, джукълаб къалды ата алайда.
Къолунда уа керюне эдиле берчлери анда.
Къыйын ишде болгъанын кергюзте эдиле ала.
Ана чакъырады балачыкъларын анга:
«Унутмагъыз, бу къыйынын атагъызны джашауда!»
Сан арыса да атада, джюрек къуанады къараб балаларына…
Умар Ижаев
Член союза писателей России