За гарызонт заходзіць сонца,
Ружовым полымем кастра,
Глядзіце, усё пылае моцна,
Прыйшла вячэрняя пара.
Вось падзьмуў вячэрні ветрык,
Быццам казкай наяву,
Моцы даў на кожны метрык,
Таксама і мне ў сваю чаргу.
Вось ляцяць і птушкі нізка,
Як усе кажуць: Эх к дажджу!,
А я стаю настолькі блізка,
І раптам слова не кажу.
А дзесьці там шуміць далёка,
Стары, вялізны воін-дуб,
Сваёй свабодай бессмяротнай,
Так і маніць яго чуб
Мне там наперадзе адкрыўся,
Быццам у самых лепшых снах,
Той шлях з якім хачу мірыцца,
Праз цемру к сонцу дзіўны шлях.
І я стаю бязмоўна бачу,
Увесь агромны, дзіўны свет,
Каб я мог, спыніў бы я цяг часу,
Каб мог, пражыў бы зноў я гэты век.