Не думала, а восень прыпыніла,
І не гадала, ды зіма знарок знайшла.
Чаму ж ты, сэрца, мне дзвярэй не зачыніла,
Не зберагло ўтульнасці, цяпла?
І ў споласе - адчай трывожна-горкі
Бязлітаснаю ценню паўстае,
І думак плынь - жыцця майго пагоркі,
Нясе дакор збалелай галаве.
І крык душы, заўжды змагар няўмольны,
Як вір, бунтуе ў скронях усё хутчэй,
Не дасць уздыхнуць глыбока і павольна
І ў бок адвесці стомленых вачэй.