МАЛIТВА
Малюся Богу, Божай маці,
Хрысту малюся – Бога сыну.
Прашу адно – аберагаці,
Ад розных бед, маю Краіну.
Ад патрасенняў і хваробы,
Ад злосці, сквапнасці, грахоў.
Малю святых вышэйшай пробы –
За ўсіх людзей у “Дароў Валхвоў”.
Прашу за дзетак і за ніву,
За шчодры ўвосень ураджай
Каб жыў прыгожа і шчасліва,
Увесь беларускі родный край.
Малю планеце нашай міру,
Здароўя людзям, добрых спраў.
Каб Бог памножыў нашу сілу,
Цярпенне, стойкасць усім паслаў.
Хай будзе ў кожным сэрцы Божа
І дух святы ляціць як гусі,
Бо мы павінны жыць прыгожа,
У нашай роднай Беларусі!
Молитва
Молиться Богу, Бога сыну
И Божьей Матери до тризны
Я буду с просьбою единой –
Сберечь от бед мою отчизну.
Спасти от всех деяний смертных,
От потрясений, если будут,
Я всех святых прошу смиренно:
“Дары Волхвов вручите людям”
Молюсь за щедрость житной нивы,
И урожай хлебов достойный,
Чтоб жил зажиточно, красиво
Наш Белорусский край привольный.
Прошу терпенья людям, мира,
Отличного здоровья детям
Чтоб умножал Бог наши силы
Покуда солнце в небе светит.
Пусть милосердным будет каждый,
Дай веру, Господи Иисусе,
Что Дух Святой нам путь укажет
Как жить в любимой Белорусе.
***
ВЯРТАННЕ
Я зноў вярнуўся ў сваю хату,
Прайшоўшы шмат розных дарог.
І чую сэрцам – вінаваты,
Калі ступаю на парог.
Я паляцеў, як вольны вецер,
Усё далей ад роднай хаты,
Хацеў пазнаць усё на свеце
У чым вядома вінаваты.
Цяпер хаджу па роднай хаце
Вось тут прылягу, каля печы
Няма ні бацькі, а ні маці –
Няма жаданае сустрэчы.
Чаму застыла наша хата
І апусцела без бацькоў?
Тут ні сястры няма, ні брата –
Ёсць маці роднае любоў.
Што засталося ў гэтых сценах
І ужо вядома на вякі,
Сцякае кропляй на паленах,
Жывіцай мочыць усе вянкі.
Стаю адзін у роднай хаце,
А цішыня – душы бальзам.
За усё жыццё хачу аддаць,
Усю любоў сваім бацькам.
Шкада, што позна разумеем
І невядома мне чаму?
Жывым прызнацца не ўмеем,
Цяпер ужо – няма каму!
ВОЗВРАЩЕНИЕ
Вернулся я в родную хату,
Прошёл несчитано дорог
И понимаю – виноватый!
Едва ступая на порог.
В даль улетал как вольный ветер,
Мечтами сказочно богат
Хотел узнать я всё на свете
И в этом сильно виноват.
Вернулся под родную крышу,
Прилёг как в детства у печи,
Но голосов родных не слышу,
Нет встреч желанных - дом молчит
Продрогла и остыла хата
Без милых лиц сама собой.
В ней не найти сестры и брата
И мамы не живёт любовь.
Всё что осталось в этих стенах
Хранится памятью века…
Стекает живица по стенам
Слезой на листья от венка.
Стою один в родимой хате.
Здесь лечит даже тишина.
Любовь родным хочу отдать я,
Да только поздно не нужна.
Живём мы - близких не жалеем,
И я не знаю почему,
Живым признаться не умеем,
А мёртвым это ни к чему.
***
НЕ ПАКIДАЙЦЕ, ЛЮДЗI, ВЁСКI
Не існуе жыцця без вёскі:
Без хлеба, мяса, малака,
Без жыта вузкае палоскі –
Спыняе бег жыцця рака.
Не існуе жыцця без вёскі:
І тым, хто едзе ў гарады,
Крычаць у след садоў пялёсткі:
Вярніся зноў, прыйдзі сюды.
Не існуе жыцця без вёскі:
Праз поле, сенажаць, — дарога,
Улетку звон сталёвай коскі
Мяне зноў кліча да парога.
Не існуе жыцця без вёскі:
Без гэтых сціплых, родных хат,
Ты ўсім знаёмы, блізкі, свойскі –
Вяртайся зноў сюды назад.
Не існуе жыцця без вёскі:
Без печы матчынай з агнём,
Без кавяні, цыбулі, коскі:
Чаго вакол ты не крані.
Не існуе жыцця без вёскі,
Ты толькі вёсцы не здрадзь,
Завуць цябе бацькі ў госці –
Да спадчыны, на каранёў!
НЕ ОСТАВЛЯЙТЕ, ЛЮДИ, СЁЛА
Не жить без деревень кормилиц
Без хлеба, мяса, молока.
Там песни жаворонка ниве,
Купает речка облака.
Не жить без деревень столицам.
Тем, кто уехал в города
Кипень садов не раз приснится
И будет звать:”Вернись сюда!”
Не жить без деревень покосных,
Где через поле есть тропа.
Зовут селян стальные косы
И просят в травах искупать.
Не жить без деревенек милых.
Без скромных домиков, крыльца.
Хранит землица предков сила,
Уклад от прадеда, отца.
Не жить без деревень затейниц.
Без печки маминой, огня.
Где кочерга, метёлки, сени…
Перечислять – не хватит дня.
Не жить без деревень неброских
Ты им во век не изменяй.
Зовут тебя родные в гости -
Беги, лети к своим корням.
***
У РОДНАЙ ХАЦЕ
Мы сядзім у роднай хаце,
За сталом са мной Рыгор,
Бацьку ціха кажа маці:
; Нясі, Зміцер, самагон.
Пасцялі абрус святочны,
Вунь, каўбасы на гары.
Агуркі ў дубовай бочцы,
Поўну міску набяры.
Будзе доўгая бяседа,
Дый прыемная размова.
Сёння нас з табой наведаў
Якаў, сын, а з ім Рыгор.
Наліваем дружна чаркі
За цудоўны гэты вечар,
П’ём не дзеля самой п’янкі,
Наліваем за сустрэчу.
Льецца шчырая гамонка,
Пахнуць шкваркі ў жаркай печы.
На душы чамусці горка,
Ціха падакраўся вечар.
За нязбыў наліваем, за спатканні
У роднай хаце ля бацькоў.
За ад’езды і расстанні,
Нявыказную любоў.
Мы абое анямелі
Ад шчаслівых усіх гадзін,
Годы куляй праляцелі
Нам застаўся ўспамін.
У пакоі замалёўка,
Напамін аб роднай хаце.
Сядзіць бацька вельмі лоўка,
А ля печы ходзіць маці!
В РОДНОМ ДОМЕ
Мы сидим в родимом доме –
Повстречались наконец!
Мамочка отцу помолвит:
- Самогон неси отец!
Да, скатёрку как на праздник
И колбасы с чердака,
Огурцов солёных тазик!
Нет, тарелочку пока.
Будет длинною беседа –
Задушевный разговор,
Ждали – кто бы нас проведал,
Вот и Яков и Рыгор!”
Наливаем дружно стопки
За чудесный этот вечер.
По чуть-чуть и с остановкой,
Не для пьянки - ради встречи.
Разговоры, перемолвки,
Пахнет жаренным от печки,
А в душе немного горько…
Тихо опустился вечер.
О затерянных желаньях
Поднимаем тост за тостом,
О мечтах и расставаньях
И любовь в далёком прошлом.
Потихоньку никнут речи,
В счастье прошлое огни…
Годы пулей, юность в вечность –
Только в памяти они.
Зарисовкою о встрече
Дом, где будут помнить, ждать,
Батька, тихий тёплый вечер,
Возле печки ходит мать.
***
НАКАЗ
Бацька сына навучае
І дае яму наказ,
Што табе распавядаю
Памятай, як першы раз.
Не цурайся важкай працы,
Булак з макам не шукай,
Гультаю Бог мала плаціць
Добра ведай, цвёрда знай.
Між сяброў не вылучайся
Гонар свой далей хавай,
Добра ведай, цвёрда знай.
Не кляні ніколі долю
Дый другіх не павучай,
Пакланяйся лепей полю,
Добра ведай, цвёрда знай.
Падавай заўсёды руку, -
Чалавека паважай,
Беражы заўжды навуку,
Добра ведай, цвёрда знай.
Не губляй у жыцці надзею,
Усюды прыклад падавай,
Бог дасць сілу, стойкасць, веру,
Добра ведай, цвёрда знай.
Не шукай вялікіх грошай,
За мяжу не пазірай,
Чалавек душой прыгожы,
Добра ведай, цвёрда знай.
Стань шчаслівым і багатым,
Дый бацькоў не забывай,
І сцяжыну ў родну хату
Добра ведай, цвёрда знай.
Наказ
Папа обучает сына
И даёт ему наказ:
“Ты, сынок, запомни сильно,
То, что я скажу сейчас:
От труда бежать не стоит,
Булок маковых искать –
Бог не платит за пустое.
Надо это твёрдо знать!
Гонор убери подальше.
Дружбу, верность сохраняй.
Мудрых слушайся и старших.
Крепко помни, твёрдо знай!
Подавай при встрече руку –
Человека уважай,
И всегда цени науку.
Это помни, это знай!
Не последним будь, а первым
И завистников прощай.
Не теряй надежду, веру.
Навсегда запоминай!
Денег не ищи огромных,
Чуждый мир не прославляй
И не зарься на хоромы –
Это тоже помни, знай!
Счастлив будь, душой богатым
Да, родных не забывай.
Отчий дом где жил когда-то
Крепко помни твёрдо знай!
***
СУСТРЭЧА
Я зноў вярнуўся ў сваю школу,
Якой амаль ужо няма.
Нібы шукаючы апору,
Я падыходжу да вакна,
Дзе так даўно сядзеў за партай
І на ўроках размаўляў.
Да ведаў быў зусім не ўпарты,
Усё болей бегаў ды гуляў,
А часам доўга, задуменна
Глядзеў у гэтае вакно.
Ляцяць гады, ляцяць імгненна,
Шкада што ўсё было даўно.
І ўспаміны, успаміны,
Як тыя хмаркі паплылі,
Нібы ў кіно старым карціны,
Як мы маленькімі былі.
І калідор, і гэта зала,
І наш футбольны стадыён…
Ды штосьці сэрцу падказала:
Васіль! Вядома гэта ён.
Сюды кіруе разам з братам,
Відаць, замучыла туга.
З дзяцьмі, сястрою і са сватам.
А ў Болека баліць нага.
І ён як можа паспяшае
Сюды, кульгаючы ідзе,
Бо добра ведае і знае,
Дзяцінства зноў яго вядзе.
Да той алеі, што калісьці
З сябрамі разам пасадзіў,
Што вымятаў яе і чысціў,
Калі ў школу тут хадзіў.
Да сцен цагляных і разбітых,
Якія з бацькам будаваў,
Да дзічак, яблыняк прывітых,
Якія ўлетку паліваў.
І слезы самі пакацілі,
І іх нікому не суняць,
Маўчаць дарослыя мужчыны –
Дзяцінства трэба шанаваць.
ВСТРЕЧА
Я в старую вернулся школу,
Она ветшала много лет,
А я как будто бы опору
Ищу… Из окон льётся свет.
Здесь так давно сидел за партой:
Шумел, шпаргалками “стрелял”
Уроки не учил когда-то –
Все больше бегал и гулял.
И, дожидаясь перемены,
Смотрел в вот это вот окно,
А годы пронеслись мгновенно…
Жаль, это было так давно.
Воспоминания о прошлом –
Как тучки на короткий миг.
Кинокартина о хорошем:
Мы были малыми детьми.
И коридор, и стены зала,
И наш футбольный стадион…
Вот, что-то сердцу подсказало,
Василь! Конечно это он!
Сюда идет бок о бок с братом –
Поди, замучила нудьга!
С детишками, сестрой, и сватом –
У Болека болит нога.
А, он торопиться хромает,
Но в школу всё-таки идёт.
Как будто очень точно знает –
Дорога в детство приведёт.
К аллее стройной, что когда-то
С друзьями вместе посадил.
Её до выпуска ребята
Лелеяли, что было сил.
К кирпичной обветшалой кладке
(Он стены строить помогал.),
К рядочкам яблонь кисло-сладких,
Что жарким летом поливал…
Покатят слёзы – есть причина,
И не найти сил их унять!
Молчат солидные мужчины…
Всем надо детство уважать!