Наша мова як тая крыніца,
Што цячэ з пад камення і бруду,
Як крыштальная цуда-вадзіца –
Род ліцвінскі ратуе ад згубы.
Хоць і часта бывала ў вяках –
Наша мова была занядбана,
З двух бакоў заклявана, як птах,
Ад чырвона ці белага пана.
І мужыцкай лічылі яе,
Непрыгожай, другога гатунку.
Але ж родная мова жыве
І цячэ ў сваім накірунку.
Размаўлялі на ёй : Скарына,
Багдановіч, Купала і Колас,
Багушэвіч. Парнасаў Тарас
У гісторыі света меў голас.
І гучала яна праз вякі
Годнай мовай вялікай дзяржавы.
Паважалі яе чужакі
І на ёй жа вяліся ўсе справы.
Дык чаму ж занядбанаяна,
Калі ёсць на Зямлі беларусы?
Што яна не патрэбна – мана.
Не спраўляйце па мове хаўтуры.
Наша родная мова жыве
Ў крыві і ў сэрцы народа.
Загучыць, як калісці ў Літве,
І праславіць наш край і свабоду.
2016г.