Дзень няспешна сонца пакаціў за небасхіл –
раніца там будзе,
для кагосьці...
Месяц прычапіўся да страхі –
Вечар завітаў у госьці.
Вечар – мой даўнІшні друг.
Месяц нам зайдросціць, сочыць –
як сядзім пад яблыняй, удвух,
да прыходу ночы.
Дачакацца каб, убачыць, як –
зоркі ўвЫсі разгараюцца,ўдАлечы.
Шоргае ў паветры мыш-лятак.
І мне шэпча ціха вершы Вечар.
Яблыня, калодзеж у дварЫ...
І вада,для кавы, каб кіпела...
Вам бы, ўсім – такія вечары...
Каб душа ваша з прытомай пела...
*+*
Лета 2016, у Косава.