Тулiцца сэрца да родных вытокау,
Хоча быць разам i у весну, i у зiмку,
Дзе б нi хадзiй-як нi лётау высока,
Тут мне гавораць бацькоускае-Сынку
Тут дзе Дняпроускiя бачу разлiвы,
Дзе хлапчукамi на конях скакалi,
Роднае мовы гучаць пералiвы,
Ды ахiнаюць нябачныя хвалi
Здарыцца доуга бываю у дарозе,
Збочу, каб дух, нейкi час, перавесцi
I распачну- у паэзi, прозе,
Вестачку краю далёкаму несцi
Тулiцца сэрца- бо родная мацi
Кольсцi клiкала тут на вячэру.
Тут пазнавау я i гора, i шчасце,
I здабывау i Радзiму, i Веру!