Пазалотай лясы
апранаюцца*,
святу* позняй красы
ўсе здзіўляюцца.
І ад нас жураўлі
караванамі
у блакіт* адплылі,
душу ранілі.
Нібы кроплі крыві,
гронкі спелыя*.
Ад зямлі адарві
ты нясмелую.
У блакіце кружы
разам з лісцямі,
не сумуй*, не тужы,
што калісьці* мы...
Адплыло незнарок*
павуцінкаю,
толькі ў лужах лядок
звонка дзінькае.
Значыць, хутка* зіма,
белым-белая,
зноў адна я,сама,
бо нясмелая...
апранаюцца -- одеваются
свята -- праздник
блакіт -- синева
гронкі спелыя -- гроздья зрелые
не сумуй -- не грусти
незнарок -- нечаянно
хутка -- скоро