Ці памятаеш, як мы з табой
Былі запозненай парой?
Вечаровы стрэл грымеў,
І мы тады заміралі...
На небе промні дагаралі,
І на моры туман гусцеў;
Выбух узмоцнены імчаўся
І раптам за безданню зрываўся.
Падпяўшы процьму дзённых турбот,
Я зноў цябе ўспамінаю,
Блукаю да пустэльных вод,
Вечар, стрэлы уяўляю.
І між тым як чарадой
Іх глушыць хвалямі сівымі,
Я плачу, я змучаны тугой,
Я памерці жадаю з імі...
(1814~1841)