Разбудзілі звонкія цымбалы,
Ускалыхнулі памяць тых часоу,
Калі шчырым сэрцам прыняла я
Тваю ласку, шчодрую любоу.
Нешта цеплае яшчэ лунае
У маім сэрцы...
Можа зараз адзіноту усю прагнаць?
Але розум гучна супярэчыць:
Хочаш новы клопат на сябе узяць?!
У адзіноце есць свая прыемнасць.
Суцяшаю часта я сябе.
Праз гады мне гэту памяць несці...
Прыгажосць есць нават у журбе.