Марина

Ирина Мацигура
Пошто, Марина,
такое счастье?
От писанины
горят запястья.

В стогу иголка
очередная.
Я, балаболка,
листы мараю.

От Бога к бесу
ходить устану,
теперь Дантесы
не всем по сану.

Ан, не по чину,
вот тем и тошно!
Не всех, Марина,
убьют роскошно.

Как ни ломайся
у пьедестала,
ты до меня всё
уже сказала.