Жыццё нам не заўсёды мякка сцеле,
Не пачастункі часам раздае...
Гаркотай адгукнецца пустазелле
Ад марнай справы, ды не аднае!
Нанізваюцца пацеркамі страты
Жыцця каралі на вітрыне дзён,
Іх ловіць чыйсьці позірк вінаваты,
Лёс раскрывае жалю парасон.
Не вытрасці, не скараніць, не знішчыць
Пякучы боль, атрутны для душы.
З артэрый духу кроў нявер'я свішча,
Сумленне ж прамаўляе:"Не грашы!"
Спасцігнуць таямніцы падарожжа,
Блуканні запыніць, шчэ покуль дзень,
Зварот да Бога пэўна дапаможа.
Ён знішчыць непазбежнай смерці цень.
26.11.2014.
Автор: Марина Михалюк
Подробнее:http://stihi.fon-ki.com/poems/101-1-0-902