Ты прабач, мая родная мацi,
Што кармiла мяне малаком,
Але вырас я з тога дзiцяцi,
Што сядзеу ля цябе вечарком.
Не патрэбны пяшчота i ласка
Тваёй гладкай, пахучай рукi.
I не трэба мне казкi чытацi,
Я ужо бачыу, што свет не такi!
Вось падняуся з кален, азiрнууся,
Бачу мэту - да яе я бягу!
I не стойце у мяне на дарозе!
Хто б нi быу - я бязлiтасна б"ю!!!
Мне смярдзяць тыя тоустыя твары,
Што вакол у кабiнетах сядзяць.
Я усiм сэрдцам паветра удыхаю
I не хочу яго выдыхаць!!!