У жыцці меў жанчын я нямала
І кахаў іх я дзе толькі мог,
Пачуццё маё выйсце шукала
Найчасцей у садку паміж ног.
Ў райскі сад на ўзгорку Венеры,
Пад ўзгоркам крынічка ў расе,
Краўся я крокам дзікай пантэры,
Рук пяшчоты раслі пакрысе.
Спешка тут не прыводзіць да ладу,
Хай чалес як каменны стаіць,
Калі нізкая похва, то ззаду
Найзручней яго будзе ўсадзіць.
Калі ж похва ў каханай высока,
Як тады пратунак знайсці,
Каб чалес змог даволі глыбока
У яе без натугі зайсці?
Хай каханая ножкі падцягне
І каханку ў калені упрэцца,
Тады похва, чалеса што прагне,
На рух кожны яго адзавецца.
Ці хай ногі закіне на плечы,
Калі бог даў гвардзейскі чалес.
Лубрыкант будзе тут ой дарэчы,
Каб ён плаўка і соладка ўлез.
Часам добра злажыцца валетам,
Каб зайсці ён у похву змог збоку.
Зацалуюць яго за гэта
Губы поўныя слодычы соку.
Калі ж стаіць нібы дубіна
Чалес і тоўсты ж да таго,
Лажыцца хай пад ніз мужчына,
Каб похвай сесці на яго.
Няхай жанчына регулюе
Найлепшы темп і рух кахання,
Ён смочкі цыцак ёй цалуе
І ўзмацняе тым жаданне.
Ды заўжды трэба многа старання,
Каб заплыў ён туды бы вугор
І ў імгненне двух целаў яднання
Не згареў бы аргазму касцёр!
Каб працэс даў дваім асалоду,
І каб доўжыўся нават гадзіны,
Трэба рух цел прывесці ў згоду -
Ласк гармонія выхад адзіны!
А сальюцца ў млоснасці целы,
Хай п'юць вусны экстазу віно,
Хай забудзецца нават свет белы,
Няхай ззяе каханне адно!
Калі ж разам дасяглі вяршыні,
Ён, адчуўшы, што выраслі крылы,
Хай пяшчотай адкажа Багіні,
Што святому ўсяму дае сілы!