( Белорусский и русский язык )
Далекий дом ,
Далекая мечта .
Дорога долгая ,
Какая мутная вода ,
На полустанках –
Блудный свет-
Тягучий лязг вокзала,
И черствый хлеб,
В дорогу выдала судьба .
От смелого рождения .
До печальной смерти,
Мой путь лежит среди крестов .
Вокруг поля , озёра , реки –
Немерено годов.
Душевных островов,
Последней остановкой ,
Молчит дремучий лес.
Судьба моя не веселА ,
Никто ,пока что, не воскрес.
Мой путь, и вот - уже черта
Плывут по небу облака ,
И звёздочками станций лица,
И небеса . и небеса.
Там Бог живёт
Где много места
Он там живёт ,
Тревогам тратя время .
Волнуется и нас волнует .
Ну … Может нет,
Но пробует , тоскует !
Последним временем
От что-то запропал ?
Вот поезд мчит ,и нету остановки!
Как дудочка иль зайчик ловкий ,
Кто побежит за ним - тот упадёт !
Твой Бог - в твоей душе живёт.
Но , если не найдёшь,
Твой поезд потеряет ход.
Колёса потеряют рельсы.
Пойдут по шпалам вкривь и вкось…
И всё в осколки , вся былая жизнь
Уже не стоит ни копейки.
Когда никто тебя не ждёт
Тебя - никто не любит
Любой умрёт ,
Точнее нелюбовь погубит.
А в те прекрасные года,
В деревне у большой дороги ,
Стаяла хата , в окнах свет .
А у небе месяц зіхацеў ,
Туман ложился спаць ,
На многоцветных тех болотах.
Там маладзiчка прыгажунькаю жыве ,
I немаўлЯтка , родная крывінка
Усё , і всё ! Яна ! ДзяўчЫнка .
Колiсь ад гэтуль час пачаў свой крок .
І немаўлЯтка , божАя – іскрынка ,
ЗагОрнутае ў матчыну хусцінку.
Глядзела у шыбы чорных вокнаў,
Мауклiвых зорак карагод ,
I бачыць - рух - у цемры вёскі,
Нямотаю адкрыўся рот !
- Лю-лі- лю-лі - Божа..Божа...
Смачна малачко матчынай цыцкі.
Яны аблокі цукра для яго.
Цёплыя , духмяные , а іх кранУць,
АпынУцца , дЫхаць і заснуць .
Сілы нябёсаў - радасць святла!
Спі - мой сынкa …
Матчыны рукі , калыска твая.
-Лю-лю-шкі .. лю-лі…
Спі мой сыночак , спі дзiця.
Ходзіць, ходзіць у лесе , .
Жудасна - страшэнны воўк!
Цап , а там цябе няма.
Ты пад матчыным сардЭнькам.
Зямля душой cагрЭтая.
Поўня , ні шоргату, ні гука.
А ноччу- да калыскі - маці -
Чаго злякалася ,трэба спаці.
Лю-люшкі люлі .
Ночка летняя - карОтка ,
Як усяго адно жыццё
Але бяздОннае ,
І вечнае каханне ,
На усё жыцце , і надалей...
Бясконцае яно.
*
Эхом полночь лишь пробила,
На окраине села ,
Из разверзшейся могилы
Серый волк , в обрывках шерсти
Из последней волчьей силы
Стал наружу вылезать!
Голубой и желтый свет,
В полутьме ночи блестит ,
И искрят кресты и камни,
И в лучах луны печальной ,
Человека и гадюки
Стал он облик принимать
Силы сильные не знают -
Кем на свете лучше стать
Пахнут скрюченные руки
Холодом земли сырой.
Дырочки на небе звёзд
И в руках тех облик розы ,
Опечаленные слёзы ,
На бутоне том – блестят
Через лес идёт дорога -
Вдоль погоста - вдоль реки.
Как обугленные сосны ,
Думы тяжки и страшны
Гроба нет - лишь саван белый,
Тленом тронутые члены,
Человеческие гены
В волчьей той крови не спят.
Лес тот полон приведений,
Милых на лицо людей.
Все , на памятниках , лица.
Сладко им в могилах спится .
И понять они не могут,
Безразличны им несчастья.
Он понять - никак не может,
Что уже не в этой власти.
Для чаго на свет падняўся
Пахавалі не таго
Ён прыйшоў на гэты свет
Каб лічыць усе памылкі.
Бо нікога не забіў.
Можа толька ..што любіў.
Але гэта шкода – марна.
Бо Гасподзь яе згубіў.
Плота лічачы штакеты,
Рушыў ён па цемры гэтай
*
Лишь он к двери подошёл,
Дверь ему она открыла.
Мы шукаем шмат гадоў,
Дзе згубілася Любоў
- Ты такая прыгажуня
Рукі мяккія , і косы
Маці боская – імша
Бульбачкай твой нос курносы
І празрыстая душа
Можа ты мая часцІнка
Палавінка ты мая
Як сказау ён так, дзяўчына,
Страціў волю , ледзь жывая,
Адступіла моўчкі ў сені ,
І , прысеўшы на услон,
ДЫхала ад страху ледзь –ві .
Ён падскОчыў – задрыжАў,
Ён схапіў яе за скроні,
Стаў её вусны цалаваць,
Паваліўся на калені,
Стаў лізаць ен ёй далоні,
Дзікім голасам стагнаць
Тут яна яму сказала :
- Што ты робіш , я выЯва,
ЧалавЕчай , Божай суці .
Ты - ж - страшЭнная пачвара,
Узор твой поўны бруднай муці.
Ён шаптаў, што ледзь чуваць:
- ЗапалІ свЯтло ў хаце
І аблІ мяне вадой
Пакажы мне абразЫ
Топні маленькай нагой
Прыкажы - ідзі смярдзючы
Хоць ен быў страшнЫ і гІдкі,
На каханне спадзяваўся,
А цяпер – пералякаўся,
Бо люблю ,сказаць баяўся.
Не , не цемра спакусіла,
Светла . Сонейка хутчэй…
БачыЎшы , як ён злякаЎся,
А янА – ўжо у вОчках счасце ,
Мовіла сваей ўласцю.
- Хутка , хутка рассвіце.
Так ідзе у жыцці с прадвека.
Або стану ня жывою
Ці ты станеш чалавекам
Тут і ісціну дадала :
- Бачых кУзню ва дварЭ?
Там сядзьць у цішы Макоша,
І маю судзьбу пляцЕ.
Калі ёй ты да спадОбы,
Я табе дарую волю,
Нараджу табе дзіця ,
Как забіць тваю прыроду.
- Што ты , што ты ! Я ня чорт
Маё – сціплае каханне!
Не гандлюе сумным лёсам…
- Бачу я , твая душа ,
Не так брыдка , як выЯва
- Так , душа мая чЫста
Я таму и вылез з ямы
А спакУса - та ад лЁса.
МЕсячык наперавЕс,
Ўзлягае Ўздоўж нябЕс
Тут Макоша ім крычыць:
Як пачула!? І уся - пры чым?:
- Ў лёсе справа , сіла Ў ім
Дай яму - ты - малака ,
То , што пье тваё дзіця.
Не паспела адпіхнуць.
Ён да цыцкі прылажыўся
Ў ту гадзіну - ізмяніўся.
Стаў бялесы і курносы.
І агеньчыкі ў вачах
Вось якая ты дзяучына
Божы смак!
Утро . Раніца. Узыход
У колыскі - Маці – Свет
Будзе счасце пільнаваць
Бо няма калі ёй спаць.
Вось Таму - жывыя мы
Што пільнуе- Любоў Света
А самотны ? Тут выява …
Божа спіць - паўно из*яна.
Схопіць у рэшце - рэшт - Каханне
У Яе аставіць волі
Вось таму жывыя мы
І ня згiнем мы ніколі
Макоша - белорусская богиня судьбы
Картина " Жывое дрэва - песня даўніны "
Хранители земли белорусской , людей белорусских
и хозяйства , и скотины.
Макоша во втором ряду , крайняя справа с веретеном во рту,
которым плетёт судьбу человека.