Прырода слоў не мае , што неверагодна ,
Таму i ведае пра што заўгодна .
Аб тым ручай пяе лагодна .
Агонь палузгвае , мой бавiць слух ,
Ды аб жыццi запалiць думку ;
- Сапраўдная любоў - такая !
Агонь абдыме пэўны час ,
І ўжо няма удзьвух..
Яны пайшлi да цемраных кустоў ,
Дзе лямантуюць салаўi ,
Каханне здабываць з любві.
Са мной застаўся толькi ветрык,
Попел церушыць на галаўнi.
Таму , гадзiну - жарам гладзiў,
А знiк , i зiмна ад Луны ,
Негледзячы , што червень на двары.
А ў дадатак у карчах
Напэўна там дзе коханкі схаваліся
Звіняць , сьмяюцца цвiркуны .