Вот молния блещет, сверкает,
Грохочут раскаты без страха.
Гроза, налетая, ломает
Плакучую иву с размаха.
К земле пригибаются ветви,
Устала, измучилась ива.
Но ей не укрыться от ветра,
Что кружится рядом игриво.
А ива рыдает от боли,
Последние силы теряет,
Гроза не торопится в поле,
А только сильней нарастает.
И ветер сломать иву хочет,
Он неудержим и неистов.
И, ради забавы, хохочет
Над ворохом сорванных листьев.
Но стойкая ива храбрится
И к мокрой траве припадает,
Руками-ветвями стремится
Встряхнуть, к серым тучам взывает.
Сбивает небесные кручи,
Срывает дождливые крылья,
И рвёт потемневшие тучи,
Что солнышко в небе закрыли.
Но солнечный свет побеждает –
И ветер уходит в смятенье,
Устало на ниву бросает
Широкие мокрые тени.
К источнику рвётся навстречу,
Что бьётся под ивой кудрявой,
В вихрах его птицы щебечут
Весёлой и шустрой оравой.
И ветер над нивой играет,
Сдувая росу шаловливо.
А солнце смеётся, сияет:
Жива и не сломлена ива!
Долбікава Лідзія Дзмітрыеўна
Вярбу не зламаць
Бліскочыць, зixаe маланка,
Гуляюць па небе грымоты,
Зляцела з аблок ліхаманка
І вербу ламае, рве лісце з налёту.
Дадолу згінаецца голле:
Знямогла, стамілася дрэва,
А вецер ускруціў наваколле
I вербу туляе то ўправа, то ўлева.
Гудзе, стогне верба ад болю,
Ад жаху губляе галіны,
А вецер не ціхне, не рыне ў поле
I моц нaбipae з хвіліны ў хвіліну.
Ён хоча зламаць, зрабаваць вербавіну
На ўцеху сабе, для забавы,
Убачыць ён хоча, як ворах галінак
Схінецца лісцём кучаравым.
Не корыцца верба, з апошняю сілай
Да мокрай травы прыпадае,
Затым, уструхнуўшы бы pyкi, галіны
Да шэрых аблокаў ускідае,
Зрывае з аблок дажджавую навалу,
3бiвae вятровыя хвалі,
Кавалкамі рве цёмна-шэрыя хмары,
Што сонца на небе схавалі.
Зняможыўся вецер, не здолеў прабіць
Праменьчыкаў сонечных сілы,
Паўзе ў даліну, травой шамаціць,
Кідае на жыта шырокія крылы.
Змарнеўшы, падпоўз да сцюдзёнай крынічкі,
Што б’е пад вярбой кучаравай.
Ледзь сціх, тут жа жвавыя птушкі-сінічкі
Ў вixypы яго заляцелі аравай...
Ён з птушкамі хваляй па жыце ліецца,
Дажджовыя кроплі збівае,
А сонейка з неба зіркае, смяецца —
Вярба не зламалась, жывая.