Прытулак суму...такой я бачу Беларусь пакуль, хоць шмат усмешак, смеху, гумару...паверху ўсё, пад імі горкі, горкі несканчоны сум. Не мае выхаду пачуцце болю. І кожны носіць боль свой у сабе, чакае хоць хвіліну волі... А трэба гэты боль нясці на вуліцу... Ну, чым не зброя?