За акном ідзе дождж,
Так на тое ён і дождж, каб ісьці.
Запунсавеў рабіны гронка,
Вось і лета сышло. "Прасцi", -
Кажа яно ў далеч сыходзячы, -
"Прабач, што так хутка прайшло",
І развітваецца шумам дажджу,
Пастукаліся ціхенька ў шкло.
За акном дожджоу плач,
Ня вясновых - холад у іх.
Чуеш ... Лета шапнуў: "Прабач ..."
І сышло. З ім і дождж сціх.