Храм и крест. Лодка Диониса. 13

Галина Поротикова
       Х. Марсман
       1899-1940

Перевела с нидерландского языка
на русский язык Галина Поротикова

13

Овеян ветром, развернётся пенным стягом
день, одолеет наконец ночной туман;
и утро в небе разгорится мерным шагом,
осколков звёздных и крупы рассеет марь.

крик петуха не целину распашет, стены,
кровинка свежая пружинкой из пращи
пальнёт из фланга дня, одной мечтой вседневной
оленей, ланей распугав своей ночи.

и тени от вещей, древнее мироздания,
расплавятся в огне, он так на тени скуп;
и снова Авраам через пески пустыни
ведёт стада к ручью под пышный Мамра дуб.

и женщина, что с ним делила темноту
- ночь возле рта легла библейской шелковицей -
пробудится от сна, потянется тигрицей,
мурлыча, пением освящая наготу.

подкарауливая сад ещё в дремоте,
роса уж увлажняет жаждущий песок,
и облака взбухают рьяно, бегемоты,
ареной вверх ползут багряный пить урок.

едва ли минет час, как засверкает жадно
вселенная, он, космос, небеса глаза,
и лодка Диониса пляшет в океане,
дельфины словно киль, и мачта как лоза.

                1939

С нидерландского


       H. Marsman

Tempel en kruis. De boot van Dionysos

13

De morgenwind ontrolt zijn schuimende banieren
door het vervalend nagrauw van den nacht;
De ochtend brandt in hemelsblauwe vuren,
het sterrengruis bekoelt tot sintelende as.

de kreet der hanen scheurt het donker van de muren,
het eerste verse bloed springt uit den flank der dag,
en die in `t donker lag, hoort in zijn laatste dromen
de vlucht der hinden nog, de herten van den nacht.

schaduwen eeuwenoud en het verbond der bomen
smelten als zwarte sneeuw voor `t schroeien van de zon:
Abraham voert het vee van de verdorde stromen
naat `t grazige gebied rond Mamre`s eikenbron.

en `t lichaam van de vrouw die `t donker met hem deelde
- de nacht was als een moerbei aan hun mond -
komt boven uit den dood der ondergrondse kreken
en rekt zich als een dier in `t teder morgenrood.

nog sluimren tuinen tussen oude muren,
de dauw verdampt in `t vochtig zwarte zand,
de wolken steigeren als hunkerende stieren
naar het scharlaken uur dat de arena brandt.

nog slechts een korte tijd en het heelal zal stromen
en vlammen als een zuil, den hemel in het haar,
en `t dionysisch schip danst langs de rode stromen,
dolfijnen om de kiel, de mast een druivelaar.