Калі раптам на вуліцы ўзнікае верш,
дакладна: наўпрост заміраеш, каб
не згубіць яго, данесці да дому.
Твой силуэт- ўтрымлівае строфы,
плечы- захоўваюць сэнс,
у вачох- прасвечваюць нанізаныя на позірк
летуценныя вобразы, захінаючыя сусвет;
твае рукі амаль не дыхаюць;
тваё дыханне, у такт вершу,
дырыжуе падвоенымі сэнсамі
ўзнікаючых слоў.
Транспарт баіцца закрануць
жывых ў прасторы вуліц
народжаных з загадкавага эфіру
тваіх герояў.
Словы і радкі пільна узіраюцца ў наш свет
з таго нябыту або райскага саду,
раскрываючы нам двайникоў апраметнай і эдэму,
і часта змяняючы іх месцамі!
Канструкцыі верша маршыруюць па хрыбетніку.
Галіны радкоў зрастаюцца з галінамі дрэў.
Нарэшце, адкрываеш ключом кватэру,
і верш цябе запрашае
зайсці ў дом, як
доўгачаканую госцю!
Перевод на украинский язык:
Наталья Стрелкина 01.08.2017
- - - - - - - - - - - - -
Рецензия на «Гостья» (Татьяна Кисс)
Таня,как же верно Вам удалось передать это лихорадочное состояние : не забыть,донести эту новорождённую строчку,или стихотворение, до дома, до заветного момента касания карандаша чистого листа бумаги,где спасённое обретает право на жизнь в материальном мире.
Людмила Баневич- Гаврилюк